Rozpocznę od przyznania się do czegoś: jestem niedoszłym artystą. Odkąd pamiętam, chciałam malować. Jedyną rzeczą, która powstrzymała mnie, był brak talentu. Kiedy pierwszy raz zrobiłam autoportret, sprawdzając z lustrem w swoim pokoju, by zobaczyć jak mi idzie, mama położyła kres moim ambicjom artystycznym wołając: “Jaki uroczy mały szympans!”
Było to gwałtowne przebudzenie, jak na 9-letniego artystę.
Około 10 lat później, zaczęłam się zastanawiać o co chodzi w sztuce. Pewnego dnia w biografii Burne-Jonesa znalazłam następujące zdanie, które zapisałam w swoim dzienniczku i myślałam o nim przez dzień lub dwa: “Dla mnie obraz to piękne romantyczne marzenie o czymś, czego nigdy nie było, nigdy nie będzie, w lepszym świetle niż światło, które nigdy nie świeciło, w miejscu którego nie można określić ani pamiętać, tylko pragnienie, z form bosko pięknych”. <http://www.jwwaterhouse.com/view.cfm?recordid=28>
Waterhouse,
'The Lady of Shalott', 1888. Sztuka jaką była, kiedy malarze wiedzieli
jak malować. Obecnie to nazywałoby się kiczem.
Kiedy przeczytałam to zdanie, prawie zemdlałam. Byłam wrażliwą dziewczynką, omdlewałam przy każdej okazji. To wtedy zrozumiałam, ze nie było różnicy między poezją i obrazem, między obrazem i muzyką. Wszystko, na swój sposób, szukało Boga – choć Boga, który może nie istniał – ale Bóg mimo wszystko. Bóg był pięknem. Bóg był tęsknotą. Bóg był ogniem w róży.
Tak myślałam wtedy. Byłam młoda i głupiutka.
W sztuce, jak dowiedziałam się później, chodzi o pieniądze. Tego nauczyło mnie zorganizowane żydostwo. Handlarz sztuką Paul Rosenberg mówi: “Obraz jest piękny tylko wtedy, kiedy się sprzedaje”. Żydowski szef Marlborough Gallery, Frank Lloyd, potwierdza to: “Jest tylko jedna miara sukcesu galerii: robienie pieniędzy”.
Należy tu postawić pytanie: Kto rządzi rynkiem sztuki i w jaki sposób stał się on cyrkiem dziwactw?
Sztuka powinna zrobić człowieka nieszczęśliwym
Zróbmy sobie małą wycieczkę dookoła świata sztuki w towarzystwie Izraela Szamira. Pan Szamir w końcu jest nie tylko dobrze zorientowany w sztuce, ale także przewodnikiem w Jerozolimie. Zgadza się ze mną w kwestii sakralnego charakteru sztuki. “Nie ma sztuki bez Chrystusa”, mówi. Przez “Chrystusa” ma na myśli coś więcej niż historycznego Jezusa. On myśli tu o Logos, czy Zasadzie Chrystusa, rządów prawa w bosko uporządkowanym wszechświecie.
Od czasów Darwina i Freuda, nastąpiła kompletna “rewaluacja wszystkich wartości”. Wszystko zostało wywrócone do góry nogami. Ten opłakany stan rzeczy można w większości przypisać machinacjom zorganizowanego żydostwa, w szczególności grupie rewolucyjnych myślicieli znanej jako Szkoła Frankfurcka. (Aby uzyskać szczegółowe wprowadzenie do idei tych neo-marksistów Freuda, z których większość stanowili żydowscy uchodźcy do Ameryki z hitlerowskich Niemiec, patrz rozdział 5 Kevina MacDonalda “The Culture of Critique” [Kultura krytyki]).
Tak jak jeden z tych Frankfurterowców, Theodor Adorno, postanowił zniszczyć zachodnią muzykę, zapewniając świat, że muzyka atonalna jest rzeczą dobrą, ponieważ była fałszywa i brzydka, inni w grupie postanowili zniszczyć sztukę i wepchnąć ją do reductio ad absurdum: światła włączają się i wyłączają w pustym pokoju, rozbabrane łóżk z porozrzucanymi prezerwatywami i zakrwawionymi majtkami, i zamknięte puszki z własnymi ekskrementami artysty.
Przykłady: Tracey Emin's 'My Bed' [moje łóżko
Piero Manzoni's 'Artist's Shit' [g***o artysty
Inny z tych gigantów myślowych, Walter Benjamin, twierdził, że celem sztuki było uczynienie ludzi tak nieszczęśliwymi jak możliwe, gdyż pesymizm był niezbędnym wstępem do światowej rewolucji. “Zorganizowanie pesymizmu”, zwrócił uwagę złowieszczo “nie oznacza nic innego, jak wyrzucenie moralnej metafory z polityki”. Benjaminowi udało się doprowadzić do tego, że stał się nieszczęśliwy. Popełnił samobójstwo.
Marksistowski rewolucjonista Willi Münzenberg nie krył swojej życiowej misji. Było nią zniszczenie zachodniej cywilizacji. To nie żart. Aby to osiągnąć, powiedział, Frankfurterowcy musieliby “zorganizować intelektualistów i wykorzystać ich do tego, by narobili smrodu wokół zachodniej cywilizacji. Dopiero wtedy, po zniszczeniu wszystkich jej wartości i uczynieniu życia niemożliwym, można nałożyć dyktaturę proletariatu”.
Podsumujmy: stwórzmy kulturę pesymizmu. Zróbmy smród wokół zachodniej cywilizacji. Stwórzmy bezbożny świat i wpędźmy ludzi w rozpacz. Zniszczmy wartości społeczne i uczyńmy życie niemożliwym. Krótko mówiąc, stwórzmy piekło na ziemi.
Jeśli jesteś początkującym artystą, wkrótce zauważysz, że świat sztuki jest zdominowany przez Żydów, którzy są bardzo chętni do ustanowienia piekła na ziemi. Ich kontrola nad tym co teraz uchodzi za sztukę jest tak krępująca, jak i przerażająca. Sztuka przerodziła się w anty-sztukę. “Dla Żydów”, zauważa Izrael Szamir, “zainteresowanie ich grupy polega na osłabieniu sztuki wizualnej, gdyż nie mogą z nią konkurować. A głębsze zainteresowanie ich grupy to zrujnowanie chrześcijaństwa, ich głównego wroga”.
Osłabić. Zniszczyć. Wywołać konflikt. Doprowadzić do szału. Zepsuć. To czasowniki warte zapamiętania. Rozpocznijmy wycieczkę po świecie sztuki z Izraelem Szamirem jako przewodnikiem, i spróbujmy dowiedzieć się co się dzieje.
Biegi po galeriach z p. Szamirem
Pewnego dnia Szamir jest w stolicy Basków, Bilbao, w Hiszpanii. Przyszedł obejrzeć muzeum sztuki nowoczesnej, zbudowane przez bajecznie bogatą (żydowską) rodzinę Guggenheim. Największy budynek w Hiszpanii, Muzeum Guggenheim, robi na Szamirze ogromne wrażenie, jak coś z filmu science-fiction, ale kiedy wchodzi do muzeum, doznaje bolesnego rozczarowania.
Hej, co to za dziadostwo? Kawałki zardzewiałego żelaza leżą na podłodze jak w punkcie sprzedaży złomu. W jednym rogu zardzewiałe żelazne płyty. Ekrany monitorów idiotycznie migają. Gołe formy geometryczne. I wierzcie lub nie, całe piętro poświęcone kolekcji garniturów Armaniego. Wynoszę się stąd! Szamir mamrocze do siebie, kierując się do wyjścia.
I co teraz robi? Wskakuje do samolotu do Wenecji, teraz widzimy go rozglądającego się po słynnym Biennale Museum, próbującego zrozumieć wystawioną kolekcję rozbitych aut. Wycierając gorączkowo czoło, musi usiąść i pozbierać myśli. Nie, proszę tam nie siadać – te krzesła są cennym dziełem sztuki! Chce pan przeczytać dobrą książkę, p. Szamir, aby nie myśleć o tych wszystkich śmieciach? Nie ma sprawy. Oto regał z książkami. Proszę wybrać. Albo raczej, nie wybierać! Ten regał, zapchany spleśniałymi starymi książkami, jest również wzniosłym dziełem sztuki! Tak, prosto ze wzniosłego, artystycznego Izraela!
Ktoś mógłby pomyśleć, że po przejściu tych wszystkich rozczarowań, p. Szamir spakował się i wrócił do Jaffy, zdecydowany, że nigdy nie postawi stopy w galerii sztuki. Ale nie, jako ofiara losu, nasz przewodnik po sztuce teraz decyduje się odwiedzić muzeum w Amsterdamie, gdzie widzi kolekcję rozkładających się korpusów świń. Ku swojemu zdziwieniu, dowiaduje się, że zwłoki zanurzone w formalinie, na wystawie w tym samym muzeum, zostały zakupione za $50.000 przez bogatego Amerykanina. Wspaniale, kolekcjoner zwłok!
Jego rozczarowanie jest całkowite, kiedy zwiedzając Kopenhagę, wchodzi do kościoła Św. Mikołaja. Jako konwertyta na chrześcijaństwo, może idzie tam się modlić. Jeśli tak, to jest zasmucony, gdyż jego umysł zanieczyszczają zdjęcia na ścianach tego starego kościoła. Jest kolorowe zdjęcie nagiej starej kobiety, zwiędłej i chorej. A tuż obok, w ogromnym powiększeniu zdjęcie żeńskich genitaliów. A co to jest? Och, nie ma czym się martwić! Tylko zdjęcie facetów uprawiających seks oralny. Hej, człowieku, daj spokój! To jest zdrowy i naturalny akt! Gdzie jest lepsze miejsce dla uczczenia radosnej pogańskiej seksualności niż w kościele chrześcijańskim?
“Wszystko co oni uznawali za sztukę, było sztuką”, wnioskuje ze smutkiem Szamir. “Początkowo były prace wątpliwej jakości takie jak ‘obrazy abstrakcyjne’ Jacksona Pollocka. W końcu doszliśmy do zgniłej świni, zardzewiałego żelaza i garniturów Armaniego. Sztuka została zniszczona”.
Powiązania z Żydami
Więc co to ma wspólnego z Żydami? Bardzo dużo. Jeśli chcesz grać w tę fascynującą grę znaną pn. Cherchez le Juif [szukaj Żyda], powróćmy do wycieczki do świata współczesnej sztuki.
Poznasz wielu artystów, sporo z nich giętkich i usłużnych nie-Żydów, którzy są przygotowani do tego, by przeskoczyć przez obręcze ustawione przed nimi przez swoich mistrzów: wszechobecnych Żydów czających się w cieniu. Ludzi, którzy rządzą. Ludzi z pieniędzmi. Ludzi, których artysta musi nauczyć się zadowalać i schlebiać, jeśli chce iść do przodu i stać się sławnym i bogatym.
Ambitny artysta znajdzie się w nieunikniony sposób wciągnięty w żydowski świat. Nauczy się wplatać w rozmowę zwroty w jidysz. Nigdy nie powie słowa krytyki wobec Izraela, bez względu na okrucieństwa jakie ten kraj popełnia. Będzie szydzić z muzułmanów, Koranu i Palestyńczyków. Dowie się, że opłaca się obrażać chrześcijaństwo, religię swoich przodków. Wspomni o holokauście, kiedy tylko możliwe, z wilgotnymi oczami; i będzie malował tak wiele obrazów z Auschwitz, jak tylko możliwe, najlepiej z kominami wyrzucającymi czarny dym.
To wszystko robili artyści Goje. Dowód na to twierdzenie można znaleźć tutaj w tym olbrzymim archiwum informacji o sztuce. Ono dużo mi pomogło.
Nawet wielki Picasso wiedział, że sprawiał przyjemność Żydom, kiedy objął swojego przyjaciela Pierre Daixa i zwierzył się szeptem: “I pomyśleć, że malarze kiedyś uważali, że mogli malować ‘Rzeź niewiniątek!’” Wyraźnie wtórował czy przeczuwał Adorno: “Nie może być poezji po Auschwitz”. Skoro po Auschwitz nie może być poezji, nie może tez być sztuki”. Na pewno nie sztuki chrześcijańskiej.
Andy Warhol wiedział lepiej niż każdy inny jak wkraść się w łaski Żydów. Jego seria z lat 1980 “Dziesięć portretów Żydów XX wieku”, pokazuje kogo Warhol uważał za żydowskich “geniuszy”, jeden z nich to izraelski premier Golda Meir, “geniusz”, która powiedziała, że nie ma żadnych Palestyńczyków, dodając ze słynnym sprytem błyskotliwą frazę: “Jak możemy zwrócić okupowane tereny? Nie ma komu ich zwrócić”. Inny “geniusz” to Zygmunt Freud, którego Kevin Mac Donald nazwał twórcą największego oszustwa naukowego w XX wieku – oszustwa bardzo przydatnego w budowaniu kultury samobójstwa Zachodu. http://www.warholprints.com/cgi-bin/Andy.Warhol/gallery.cgi?category=Ten.Jews
Warhol wydaje się włożył dużo uroku w pracę z Henry Geldzahlerem, kuratorem Metropolitan Museum of Art – wpływowym Żydem, który był, tak jak Warhol, homoseksualistą. “Mimo, że nigdy nie byli kochankami, związek stał się intymny”, zapewnia nas jeden z biografów Warhola. “Andy każdej nocy rozmawiał z Henrym prze telefon, zanim położył się spać, a rano, jak tylko się obudził. Nie mówię, że Warhol i Geldzahler byli kochankami, choć inni tak mówili. To mnie nie interesuje. Ja sugeruję, że Warhol, znany oportunista, wiedział, że w karierze pomogło mu schlebianie Żydom. Jego urok, jak mówił krytyk filmowy Carrie Rickey, skierowany był na “kręgi synagogi”.
Transwestyta garncarz Grayson Perry – na zdjęciu odbiera Nagrodę Turnera za swoje wazy, wiedział, że jego sukces zależał mniej od talentu niż geniuszu reklamy swojego plutokratycznego patrona – Charlesa Saatchi. Wiedział zresztą, że islamofobia zawsze może przysparza przyjaciół i wpływa na ludzi w judeo-centrycznym świecie sztuki.
“Powodem, dla którego nie poszedłem na całość w ataku na islamizm w mojej sztuce,” zwierza się bez lęku, “jest to, że czuję prawdziwy strach, że ktoś poderżnie mi gardło”. Unikając kontrowersyjnych wypowiedzi politycznych w interesie dyskrecji, Perry postanowił poświęcić swoje życie dla produkcji waz przedstawiających “wyraźne sceny perwersji seksualnej “. Musiała to być trudna decyzja.
Nie-żydowscy artyści tacy jak Anselm Kiefer, Christian Boltanski i Christopher Williams byli tak płodni w produkcji obrazów z holokaustu, jak żydowski malarz R B Kitaj, człowiek, którego obsesję na temat Auschwitz zauważano często. “Komin na obrazie Kitaja”, mówi ekspert sztuki Juliet Steyn, “spełnia rolę aktu oskarżenia chrześcijaństwa”. Tłumaczenie: Po Auschwitz, komu potrzebna Golgota?
Pasja RB Kitaja – Krzyż i komin (1940–45)
Joseph Bau - Wejście przez bramę, wyjście przez komin
Chris Ofili – Maryja Dziewica, Andres Serrano – Chrystus w moczu (artysty)
=====
Dr Lasha Darkmoon (33), naukowiec [dziedzina klasyki]. Poeta i tłumacz, działacz polityczny na rzecz
The Plot against Art / Part I
http://www.theoccidentalobserver.net/authors/Darkmoon-ArtI.html
Dr Lasha Darkmoon tłumaczenie Ola Gordon
Źródło: Stop syjonizmowi
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Uwaga: tylko uczestnik tego bloga może przesyłać komentarze.