Pułapki tolerancji i dialogu

„Jestem komunistką, bo wierzę w najbardziej proludzki, humanitarny ustrój” - powiedziała Katarzyna Bratkowska, ta sama, która przed świętami Bożego Narodzenia przechwalała się, że w Wigilię dokona aborcji, „żeby było weselej”. Patrząc na liczne fotografie pani Bratkowskiej, jaki przy tej okazji ukazały się w mediach, nabrałem pewności, że o żadnej ciąży w jej przypadku mowy być nie może - ale intencje oczywiście też się liczą. W naszym nieszczęśliwym kraju w ogóle nic, albo prawie nic nie dzieje się naprawdę, więc nic dziwnego, że i buńczuczna deklaracja pani Bratkowskiej ma wszelkie znamiona „faktu prasowego”, wynalezionego jeszcze w początkach lat 90-tych przez nieboszczyka Geremka, a więc - jest rodzajem dymu bez ognia.

Nawiasem mówiąc, warto odnotować, że pani Katarzyna jest córką pana red. Stefana Bratkowskiego i pani red. Romy Przybyłowskiej-Bratkowskiej. Wprawdzie red. Bratkowski był przez wiele lat członkiem PZPR, ale w komunizm raczej chyba nie wierzył. Skąd zatem u pani Katarzyny nie tylko taka predylekcja do komunizmu, ale w dodatku taki brak elementarnej spostrzegawczości, że uznała komunizm za „najbardziej proludzki, humanitarny ustrój”? Tak można było myśleć do 1917 roku, ale po rewolucji bolszewickiej w Rosji i zainstalowaniu tam komunizmu, po hekatombie ofiar - również wśród narodów, do których komunizm został wyeksportowany - uważać komunizm za „najbardziej proludzki, humanitarny ustrój” może tylko kompletny idiota. Tymczasem pani Katarzyna jest nauczycielką w „Wielokulturowym Liceum Humanistycznym im. Jacka Kuronia w Warszawie”. Wygląda na to, że szkoła zatrudniająca takich nauczycieli może być, a pewnie i jest, wylęgarnią hunwejbinów, którzy w przyszłości z pewnością upuszczą wiele naszej krwi - o ile do tego dopuścimy.

Okazuje się, że prof. Wolniewicz miał całkowitą rację mówiąc, że komunizm wcale nie upadł, że tylko „mutuje”, to znaczy - zmienia dotychczasową, znaną formę na formę jeszcze nieznaną, być może jeszcze bardziej zbrodniczą, jeszcze bardziej niebezpieczną, niż dotychczasowa. Bo idee nigdy nie giną do końca, jako że myśl raz rzucona w przestrzeń, prędzej czy później znajdzie swego amatora. Dotyczy to zwłaszcza komunizmu, który nie został zmuszony do bezwarunkowej kapitulacji, ponieważ przed swoim bankructwem zdążył wyekwipować się w broń jądrową. Ta ultymatywna broń nie tylko zmieniła stosunki polityczne, ale również - i to jest zmiana o znacznie głębszych konsekwencjach, niż przypuszczamy - kryteria moralne. Skoro jednym członem alternatywy jest perspektywa całkowitej zagłady nie tylko gatunku ludzkiego, ale w ogóle - życia na ziemi, na pierwsze miejsce wśród wartości wybiło się bezpieczeństwo, wyprzedzając i to znacznie prawdę, czy sprawiedliwość.

Oczywiście takie otwarte postawienie sprawy byłoby nieznośne, więc nagi instynkt samozachowawczy jest przyodziewany w rozmaite przyzwoitki w postaci „tolerancji” i „dialogu”. Pozornie wszystko jest w porządku, bo czy to „tolerując”, czy to „dialogując”, na nic się nie godzimy, więc nic się w naszej sytuacji nie zmienia. Ale to tylko pozór, bo wstępnym i zarazem koniecznym warunkiem tolerancji jest uznanie, iż rzecz tolerowana jest tej tolerancji z jakichś powodów warta. Tymczasem jednym z istotnych celów komunizmu jest wyhodowanie człowieka sowieckiego, to znaczy istoty, która raz na zawsze wyrzekła się wolnej woli. Temu właśnie celowi służą przekształcenia własnościowe, to znaczy - likwidacja, wszystko jedno; gwałtowna, czy stopniowa - własności prywatnej, będącej wszak rękojmią autonomii człowieka względem nie tylko państwa, ale również - tak zwanego „kolektywu”.

Temu celowi służy program likwidacji rodziny, bo komunizm podziela ewangeliczny pogląd, iż nie można służyć dwu panom: władzy państwowej i władzy rodzicielskiej, więc w imię ustanowienia monopolu władzy państwowej zwalcza władzę rodzicielską. Temu celowi służy ateizacja - bo religia, z jej Autorytetem, siłą rzeczy stanowi alternatywę dla państwa, a skoro człowiek ma jakiś inny punkt odniesienia poza państwowym, przerobienie go na człowieka sowieckiego może być szalenie trudne, o ile w ogóle możliwe. Aleksander Sołżenicyn w „Archipelagu GUŁ-ag” wspomina o starych rosyjskich kobietach, które nawet w okresie szalejącego terroru pozostawały nieugięte i na przykład odmawiały przyjmowania dowodów osobistych.

Ale one miały punkt odniesienia w postaci Autorytetu Boskiego. Tymczasem dla człowieka pozbawionego takiego punktu odniesienia ostatnim szańcem obrony jest instynkt samozachowawczy, a ten jest bardzo wrażliwy na terror. Dlatego właśnie komunizm był i jest znacznie groźniejszy od narodowego socjalizmu, bo hitlerowcy, jeśli nawet kogoś spisywali na straty, to nie zmuszali go do tzw. „świergolenia”, to znaczy - do wychwalania wniebogłosy tego, z czym się nie zgadza i czym pogardza. „Świergolenie” pozostawia trwałe ślady na duszy i dlatego właśnie Józef Mackiewicz trafnie zauważył, że o ile Niemcy robią z nas bohaterów, to Sowieci robią z nas gówno. Zatem uznając, że komunizm jest wart tolerowania, w gruncie rzeczy uznajemy, że warta tolerowania jest likwidacja gatunku ludzkiego - bo człowiek sowiecki przypomina normalnego człowieka tylko zewnętrznie, będąc w istocie zupełnie nowym gatunkiem tak samo, jak homo sapiens był odmiennym gatunkiem od człowieka neandertalskiego.

Jeszcze bardziej niebezpieczną pułapką jest tak zwany „dialog”. Wstępnym, niejako kurtuazyjnym warunkiem rozpoczęcia „dialogu” jest przynajmniej udawanie, że nie tylko partnera rozmowy ale również to, co on głosi, traktuje się serio i z szacunkiem. W przypadku komunizmu jest to oczywiście wstęp do kapitulacji, bo jakże serio i z szacunkiem traktować program przerabiania normalnych ludzi na człowieków sowieckich? Nic dziwnego, że komuniści, zwłaszcza w okresach tzw. pieriedyszki, to znaczy - łagodzenia terroru, bardzo skwapliwie garnęli się do „dialogu”, szczególnie ze środowiskami, które zamierzali w ten sposób zmiękczyć to znaczy - doprowadzić do stanu bezbronności.

Zmiękczanie polega na wyszukiwaniu w zmiękczanym środowisku osób lub grup, z tych czy innych względów bardziej podatnych na zmiękczającą argumentację po to, by w następnym etapie doprowadzać do podziałów i w efekcie - wewnętrznych polemik, a nawet walk w operowanym środowisku, których celem będzie narzucenie mu najpierw komunistycznej retoryki, a następnie - komunistycznego punktu widzenia - bez udziału samych komunistów. Z taką sytuacją mieliśmy do czynienia w latach stalinowskich, kiedy to środowisko katolickie w Polsce było operowane przy pomocy PAX-u, a i później też, przez organizacje koncesjonowane. Ciekawe, że tamta sytuacja powtarza się i teraz, kiedy to w braku PAX-u rolę „pożytecznych idiotów” pełni środowisko „Tygodnika Powszechnego” i „Więzi”. I ciekawe, że tak samo, jak wtedy, obecnie też nie chodzi o skomunizowanie, czy zjudaizowanie katolicyzmu, tylko o - jak to się mówi - jego powrót do „ewangelicznych korzeni”. A któż może lepiej znać drogę powrotną, niż starsi i mądrzejsi?

Stanisław Michalkiewicz